Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει...

Σε είδα που ερχόσουνα από μακριά
Κάτι μέσα μου έλεγε πως ο ερχομός σου
θα άλλαζε για πάντα την ζωή μου
Πλησίαζες
Πλησίαζες όλο και περισσότερο
Λίγο ακόμα και θα σ' άγγιζα
Μα ξαφνικά προσπέρασες μπροστά μου σαν τον άνεμο
Το μόνο που κατάφερα να συγκρατήσω
ήταν η λάμψη του προσώπου σου που για λίγο με τύφλωσε
Κοίταξα δυτικά προς τα' κει που τράβηξες
Είχες χαθεί
Είχες χαθεί πίσω απ' τον ήλιο που σε λίγο βασίλευε
Το ξέρω θα ξανάρθεις
θα ξανάρθεις μα σαν ετούτη τη φορά
δεν θα σε περιμένω με σταυρωμένα τα χέρια
Πάντως όποια και να 'σαι, ότι και να 'σαι
σ' ευχαριστώ
Σ' ευχαριστώ γι' αυτό σου το μάθημα
Που συναντιούνται οι δρόμοι μας
δεν έχω βρει ακόμη
Μα δεν θα αφήσω αγύρευτο
του κόσμου σταυροδρόμι

Του πηγαδιού, που κατεβάζει στη θάλασσα την κιβωτό του κήπου.
Του καραβιού, που ανεβάζει την άγκυρα και το βυθό ακυρώνει.
Του ακροβάτη ποιητή πάνω απ' το άχραντο κενό
την άφιξη του αγγέλου που εποπτεύει.
Του ορειβάτη χαρταετού πίσω απ' τα τζάμια του Θεού
την εύθραυστη ελαφρότητά μας υπενθυμίζοντας.
Της καμπάνας, όταν το θάνατο του αυτόχειρα διστάζει να θρηνήσει.
Της σημαίας, που υποστέλλει την έπαρση και αναγγέλλει την ήττα.
Της αιώρας που προσποιείται τη γέφυρα, λες κι η χαρά θα περάσει
ή μια σελήνη πάνινη σε νυχτωμένο κήπο.
Της μέσης του καλόγερου.
Της ράχης των βιβλίων.
Αυτό που δυο παιδιά γυρνούν πάνω απ' τα χάχανα ενός τρίτου.
Κι αυτό που κατεβάζει τον νεκρό, τραβώντας αμετάκλητα
του τρόμου την αυλαία.
ΛΟΥΚΙΔΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ- ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ

Βέλαζε το κατσίκι επίμονα βραχνά.

Άνοιξα το φούρνο με θυμό τι φωνάζεις είπα

σε ακούνε οι καλεσμένοι.

Ο φούρνος σου δεν καίει, βέλαξε

κάνε κάτι αλλιώς θα μείνει νηστική

χρονιάρα μέρα η ωμότητά σας.

το χορτάρι η βοσκή τα κατσάβραχα

η σφαγή.