Ποδοπάτησέ με,
να 'χω τουλάχιστον την ευτυχία να μ' αγγίζεις
Τάσος Λειβαδίτης
Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου...
/
(Ανοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο
παλιού σπιτιού. Μία ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ' έναν
νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο
φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει
δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η
Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.)
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι αϋλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Γ.Ρίτσος-Η Σονάτα του Σεληνόφωτος
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι αϋλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Γ.Ρίτσος-Η Σονάτα του Σεληνόφωτος
Σςςςς...όπως Σημασία!
/
Αυτά τα λουλούδια μου νόμιζα πως ντρέπονταν να με κοιτάξουν στα μάτια.
Αλλά μόλις σήμερα κατάλαβα ότι μου κρατάνε μούτρα.
Έχουνε σκύψει το κεφάλι και έχουνε πεισμώσει.
Δεν τα δίνω, λένε, σημασία.
Μα πώς?
Αφού τη σημασία μου την αγόρασε η θλίψη.
Εκείνη την πούλησε στην μουρτζουφλιά...
Και τώρα τελευταία την παζαρεύει η ατονία.
Τι να απομείνει για τις ανεμώνες
πέρα από σιωπή?
Di.Va.
Di.Va.
Μην απελπίζεσαι...
/
Κι αν άνοιξα τα μάτια στον ορίζοντα τι εγινε?
Δεν μ' άφησε να δω πέρα από τη γραμμή του!!
Η Κυριακή μου υποσχέθηκε ήλιο!
"Θα του δώσω τη θέση μου" μου υποσχέθηκε
χθες βράδυ το φεγγάρι...Και σήμερα που
πήγα να δω αν με γέλασε, "δεν φατίω εγώ"
μου δικαιολογήθηκε "Τα σύννεφα, που
θέλαν να κάνουν την Κυριακή συννεφιασμένη"
Και κάθισα σε ένα παγκάκι κι εκείνο μου κέρασε
ΥΠΟΜΟΝΗ!!!
Di.Va.
Συννεφιασε η Κυριακή...
/
Συννεφιασμένη Κυριακή,
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά,
Χριστέ και Παναγιά μου.
Όταν σε βλέπω βροχερή,
στιγμή δεν ησυχάζω.
μαύρη μου κάνεις τη ζωή,
και βαριαναστενάζω.
Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή,
που ‘χασα την χαρά μου.
συννεφιασμένη Κυριακή,
ματώνεις την καρδιά μου.
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά,
Χριστέ και Παναγιά μου.
Όταν σε βλέπω βροχερή,
στιγμή δεν ησυχάζω.
μαύρη μου κάνεις τη ζωή,
και βαριαναστενάζω.
Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή,
που ‘χασα την χαρά μου.
συννεφιασμένη Κυριακή,
ματώνεις την καρδιά μου.
...ή...
/
ΤΟ ΔΙΑΖΕΥΚΤΙΚΟΝ -Η-
Μ᾿ ἔκλεισε μέσα ἡ βροχὴ
καὶ μένω τώρα νὰ ἑξαρτιέμαι ἀπὸ σταγόνες.
καὶ μένω τώρα νὰ ἑξαρτιέμαι ἀπὸ σταγόνες.
Ὅμως ποῦ ξέρω ἂν αὐτὸ εἶναι βροχὴ
ἢ δάκρυα ἀπὸ τὸν μέσα οὐρανὸ μίας μνήμης;
Μεγάλωσα πολὺ γιὰ νὰ ὀνομάζω
τὰ φαινόμενα χωρὶς ἐπιφύλαξη,
αὐτὸ βροχή, αὐτὸ δάκρυα.
ἢ δάκρυα ἀπὸ τὸν μέσα οὐρανὸ μίας μνήμης;
Μεγάλωσα πολὺ γιὰ νὰ ὀνομάζω
τὰ φαινόμενα χωρὶς ἐπιφύλαξη,
αὐτὸ βροχή, αὐτὸ δάκρυα.
Στεγνὴ στέκομαι ἀνάμεσα
στὰ δύο ἐνδεχόμενα: βροχὴ ἢ δάκρυα,
κι ἀνάμεσά σε τόσα διφορούμενα:
βροχὴ ἢ δάκρυα,
ἔρωτας ἢ τρόπος νὰ μεγαλώνουμε,
ἐσὺ ἢ μικρὴ ἀποχαιρετιστήρια αἰώρηση σκιᾶς
τοῦ τελευταίου φύλλου.
Τὸ κάθε τελευταῖο,
τελευταῖο τ᾿ ὀνομάζω χωρὶς ἐπιφύλαξη.
Καὶ μεγάλωσα πολὺ
γιὰ νὰ εἶναι αὐτὸ ἀφορμὴ δακρύων.
Δάκρυα ἢ βροχή, ποῦ νὰ ξέρω;
Καὶ μένω νὰ ἑξαρτιέμαι ἀπὸ σταγόνες.
Καὶ μεγάλωσα πολὺ
γιὰ νὰ περιμένω ἄλλο μέτρο ὅταν βρέχει
κι ὅταν δὲν βρέχει ἄλλο.
Σταγόνες γιὰ ὅλα.
Σταγόνες βροχῆς ἢ δάκρυα.
Ἀπὸ τὰ μάτια κάποιας μνήμης ἢ τὰ δικά μου.
Ἐγὼ ἢ μνήμη, ποῦ νὰ ξέρω;
Μεγάλωσα πολὺ γιὰ νὰ χωρίζω τοὺς χρόνους.
Βροχὴ ἢ δάκρυα.
στὰ δύο ἐνδεχόμενα: βροχὴ ἢ δάκρυα,
κι ἀνάμεσά σε τόσα διφορούμενα:
βροχὴ ἢ δάκρυα,
ἔρωτας ἢ τρόπος νὰ μεγαλώνουμε,
ἐσὺ ἢ μικρὴ ἀποχαιρετιστήρια αἰώρηση σκιᾶς
τοῦ τελευταίου φύλλου.
Τὸ κάθε τελευταῖο,
τελευταῖο τ᾿ ὀνομάζω χωρὶς ἐπιφύλαξη.
Καὶ μεγάλωσα πολὺ
γιὰ νὰ εἶναι αὐτὸ ἀφορμὴ δακρύων.
Δάκρυα ἢ βροχή, ποῦ νὰ ξέρω;
Καὶ μένω νὰ ἑξαρτιέμαι ἀπὸ σταγόνες.
Καὶ μεγάλωσα πολὺ
γιὰ νὰ περιμένω ἄλλο μέτρο ὅταν βρέχει
κι ὅταν δὲν βρέχει ἄλλο.
Σταγόνες γιὰ ὅλα.
Σταγόνες βροχῆς ἢ δάκρυα.
Ἀπὸ τὰ μάτια κάποιας μνήμης ἢ τὰ δικά μου.
Ἐγὼ ἢ μνήμη, ποῦ νὰ ξέρω;
Μεγάλωσα πολὺ γιὰ νὰ χωρίζω τοὺς χρόνους.
Βροχὴ ἢ δάκρυα.
Ἐσὺ ἢ μικρὴ ἀποχαιρετιστήρια αἰώρηση σκιᾶς
τοῦ τελευταίου φύλλου.
τοῦ τελευταίου φύλλου.
Κική Δημουλά
Πως είναι δύσκολα τ'απλά το έχω καταλάβει...
/
Πως είναι δύσκολα τ’ απλά
το έχω καταλάβει
τα βλέπει ο έρωτας διπλά
τα φώτα στο σκοτάδι
Μες στο χορό ζαλίζεται
σκορπίζεται στην πίστα
άντε φτερούγισε αϊτέ
τα δυο σου μάτια κλείσ’ τα
Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει
λέει η παροιμία
για τα σωστά σου και τα λάθη
πια δε δίνω μία
Δες χορεύω το παλεύω
να σε ξεπεράσω
μα έλα που θα σε λατρεύω
μέχρι να γεράσω
Στην αγκαλιά σου αφέθηκα
αγρίμι μεθυσμένο
ένοχος πάλι βρέθηκα
μα βλέπεις επιμένω
Μες στο χορό ζαλίζομαι
σκορπίζομαι στην πίστα
άντε φτερούγισε αϊτέ
τα δυο σου μάτια κλείσ’ τα
Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει
λέει η παροιμία
για τα σωστά σου και τα λάθη
πια δε δίνω μία
Δες χορεύω το παλεύω
να σε ξεπεράσω
μα έλα που θα σε λατρεύω
μέχρι να γεράσω
το έχω καταλάβει
τα βλέπει ο έρωτας διπλά
τα φώτα στο σκοτάδι
Μες στο χορό ζαλίζεται
σκορπίζεται στην πίστα
άντε φτερούγισε αϊτέ
τα δυο σου μάτια κλείσ’ τα
Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει
λέει η παροιμία
για τα σωστά σου και τα λάθη
πια δε δίνω μία
Δες χορεύω το παλεύω
να σε ξεπεράσω
μα έλα που θα σε λατρεύω
μέχρι να γεράσω
Στην αγκαλιά σου αφέθηκα
αγρίμι μεθυσμένο
ένοχος πάλι βρέθηκα
μα βλέπεις επιμένω
Μες στο χορό ζαλίζομαι
σκορπίζομαι στην πίστα
άντε φτερούγισε αϊτέ
τα δυο σου μάτια κλείσ’ τα
Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει
λέει η παροιμία
για τα σωστά σου και τα λάθη
πια δε δίνω μία
Δες χορεύω το παλεύω
να σε ξεπεράσω
μα έλα που θα σε λατρεύω
μέχρι να γεράσω
Θέλω κοντά σου να μείνω...
/
Αγάπη μου της μοίρας ήταν γραφτό.
Θέλω κοντά σου να μείνω
Θέλω σκιά σου να γίνω
Κάθε πληγή ν’ απαλύνω
Που σε πονά...
Τα βλέφαρά μου να κλείνω
Να με φιλάς και να σβήνω
Θέλω κοντά σου να μείνω
Παντοτινά...!
Σε νιώθω, σε λατρεύω και σε ποθώ
Κι αν κάποτε σε χάσω θα τρελαθώ.
Θέλω κοντά σου να μείνω
Θέλω σκιά σου να γίνω
Κάθε πληγή ν’ απαλύνω
Που σε πονά...
Τα βλέφαρά μου να κλείνω
Να με φιλάς και να σβήνω
Θέλω κοντά σου να μείνω
Παντοτινά...!
Ας ασκηθούμε...
/
Ασκητική
Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.
Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.
Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.
Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.
Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.
Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.
Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.
Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.
Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.
Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.
Μάθατε τι έχει γίνει?
/
Του Λαζάρου η γενέθλιός μας μέρα....
Εις την πόλη Βηθανία Μάρθα κλαίει και Μαρία
Λάζαρο τον αδερφό τους, τον γλυκύ, τον καρδιακό τους.
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν και τον μοιρολογούσαν.
Την ημέρα την Τετάρτη κίνησε ο Χριστός, για να ‘ρθει.
Τότε βγήκε η Μαρία έξω από τη Βηθανία:
-Αν εσύ ήσουν εδώ, Χριστέ μου, δε θα πέθαινε ο αδερφός μου.
–Έλα, πίστευε, Μαρία, πάγομε εις τα μνημεία.
Τότε Μάρθα και Μαρία, τότε όλη η Βηθανία,
μαθηταί και Αποστόλοι εκεί βρεθήκαν όλοι.
Και τότες ο Χριστός δακρύζει και τον Άδη φοβερίζει:
-Άδη, Τάρταρε και Χάρο, Λάζαρο θε να σου πάρω.
Έλα έξω, Λάζαρέ μου, φίλε και αγαπητέ μου.
Και ο Λάζαρος σηκώθη ζωντανός, σαβανωμένος
και με το κερί ζωσμένος.
–Λάζαρε, πες μας τι είδες κάτω στον Άδη που επήγες;
-Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι, να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς και των χειλέων και μη μ’ αρωτάτε πλέον.
Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ'
Σεράντα μήλα κόκκινα γιάβρι μ'
Σ' έναν μαντίλ' δεμένα.
Σ' έναν μαντίλ' δεμένα.
Σεράντα σεβντάς κι αν εφτάς πούλι μ'
Σεράντα σεβντάς κι αν εφτάς γιάβρι μ'
Κ' ευρίκι ς άμον εμένα.
Κ' ευρίκι ς άμον εμένα.
Για έλα έλα πούλι μ', με τ' εμέν έλα γιάβρι μ'
Ατό τ' εσόν το τέρεμαν πούλι μ', θα σύρ'και παίρ' τ' αχούλι μ'.
Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ'
Σεράντα μήλα κόκκινα γιάβρι μ'
Ση σειράν τιζεμένα.
Ση σειράν τιζεμένα.
Έπαρ' αρνί μ' και τη στράταν πούλι μ'
Έπαρ' αρνί μ' και τη στράταν γιάβρι μ'
Ντο θα φέρ' τσε σ' εμένα.
Ντο θα φέρ' τσε σ' εμένα.
Για έλα έλα πούλι μ', με τ' εμέν έλα γιάβρι μ'
Ατό τ' εσόν το τέρεμαν πούλι μ', θα σύρ' και παίρ' τ' αχούλι μ'.
Σεράντα μήλα κόκκινα γιάβρι μ'
Σ' έναν μαντίλ' δεμένα.
Σ' έναν μαντίλ' δεμένα.
Σεράντα σεβντάς κι αν εφτάς πούλι μ'
Σεράντα σεβντάς κι αν εφτάς γιάβρι μ'
Κ' ευρίκι ς άμον εμένα.
Κ' ευρίκι ς άμον εμένα.
Για έλα έλα πούλι μ', με τ' εμέν έλα γιάβρι μ'
Ατό τ' εσόν το τέρεμαν πούλι μ', θα σύρ'και παίρ' τ' αχούλι μ'.
Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ'
Σεράντα μήλα κόκκινα γιάβρι μ'
Ση σειράν τιζεμένα.
Ση σειράν τιζεμένα.
Έπαρ' αρνί μ' και τη στράταν πούλι μ'
Έπαρ' αρνί μ' και τη στράταν γιάβρι μ'
Ντο θα φέρ' τσε σ' εμένα.
Ντο θα φέρ' τσε σ' εμένα.
Για έλα έλα πούλι μ', με τ' εμέν έλα γιάβρι μ'
Ατό τ' εσόν το τέρεμαν πούλι μ', θα σύρ' και παίρ' τ' αχούλι μ'.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)