Μ᾿ ἔκλεισε μέσα ἡ βροχὴ
καὶ μένω τώρα νὰ ἑξαρτιέμαι ἀπὸ σταγόνες.

Ὅμως ποῦ ξέρω ἂν αὐτὸ εἶναι βροχὴ
ἢ δάκρυα ἀπὸ τὸν μέσα οὐρανὸ μίας μνήμης;
Μεγάλωσα πολὺ γιὰ νὰ ὀνομάζω
τὰ φαινόμενα χωρὶς ἐπιφύλαξη,
αὐτὸ βροχή, αὐτὸ δάκρυα.

Στεγνὴ στέκομαι ἀνάμεσα
στὰ δύο ἐνδεχόμενα: βροχὴ ἢ δάκρυα,
κι ἀνάμεσά σε τόσα διφορούμενα:
βροχὴ ἢ δάκρυα,
ἔρωτας ἢ τρόπος νὰ μεγαλώνουμε,
ἐσὺ ἢ μικρὴ ἀποχαιρετιστήρια αἰώρηση σκιᾶς
τοῦ τελευταίου φύλλου.
Τὸ κάθε τελευταῖο,
τελευταῖο τ᾿ ὀνομάζω χωρὶς ἐπιφύλαξη.
Καὶ μεγάλωσα πολὺ
γιὰ νὰ εἶναι αὐτὸ ἀφορμὴ δακρύων.
Δάκρυα ἢ βροχή, ποῦ νὰ ξέρω;
Καὶ μένω νὰ ἑξαρτιέμαι ἀπὸ σταγόνες.
Καὶ μεγάλωσα πολὺ
γιὰ νὰ περιμένω ἄλλο μέτρο ὅταν βρέχει
κι ὅταν δὲν βρέχει ἄλλο.
Σταγόνες γιὰ ὅλα.
Σταγόνες βροχῆς ἢ δάκρυα.
Ἀπὸ τὰ μάτια κάποιας μνήμης ἢ τὰ δικά μου.
Ἐγὼ ἢ μνήμη, ποῦ νὰ ξέρω;
Μεγάλωσα πολὺ γιὰ νὰ χωρίζω τοὺς χρόνους.
Βροχὴ ἢ δάκρυα.

Ἐσὺ ἢ μικρὴ ἀποχαιρετιστήρια αἰώρηση σκιᾶς
τοῦ τελευταίου φύλλου.

Κική Δημουλά