Αυτά τα λουλούδια μου νόμιζα πως ντρέπονταν να με κοιτάξουν στα μάτια.
Αλλά μόλις σήμερα κατάλαβα ότι μου κρατάνε μούτρα.
Έχουνε σκύψει το κεφάλι και έχουνε πεισμώσει.
Δεν τα δίνω, λένε, σημασία.
Μα πώς?
Αφού τη σημασία μου την αγόρασε η θλίψη.
Εκείνη την πούλησε στην μουρτζουφλιά...
Και τώρα τελευταία την παζαρεύει η ατονία.
Τι να απομείνει για τις ανεμώνες
πέρα από σιωπή?
Di.Va.
Di.Va.
1 σχόλια:
Με μιαν ανασα γυροφερνω τις χαμένες μου ελπιδες", μου ´πες. "Στης ανθρωπιάς την γειτονια οι αιώνιοι οχτροί παλεύουν με τα θελω μου", μου ´πες. "Μην τους μαλωσεις ομως, θα δεις, φιλοι θα γενούν, θα αγαπηθούν και θα μονιάσουν" ...
Μα εγω .... δεν σου ´πα τίποτες, απλα σε κοίταξα. Σε κοίταξα θαρρείς κι ´σουνα η Ελπιδα, αυτην που λες οτι εχασες και δεν την βρισκεις.
Χαμήλωσες τα ματια σου στην γης, και σκοταδιασαν του ουρανου τα αστερια, και ψιθυρισες κι ειπες: "Μα... Εγω θελω Εσενα. Θελω να γενώ τα δυο σου ματια που κοιτούν, τα δυο σου χείλη που φιλούν, εσυ και ´γω να γένουμε Ενα".
Τις άκρες των μαλλιών σου, ήρθαν και χαιδεψανε τα δάχτυλά Μου. Κυματιστά και λαμπερά, να μιλούν και να γελούν της μοίρας τα σημάδια, καθομαι σιμά σου και σου λέγω: "Εγω θα ´μαι η Ελπιδα που ζητας", και σήκωσες τα ματια.
"Εγω, θα γένω ο δρομος που πατάς, ´συ θα γνεφεις και θα πλεξεις της ζωης τα αποκρυφα μεσα σου κρυμμένα. Γυναικα θα ´σαι θηλυκή, μελλοντική Μητερα, με παιδια αμέτρητα θα κάθεσαι να μπλεκεις". Στέκεις και θορρεις οτι προστάζοντας σε ειπα.
Και Μονομιάς τα μπρατσα μου σ´αρπαξανε. Η μεση σου σπαστή και αφηρημένη, σκύβει και δείχνει τον λαιμο, οπου ´κείνη την στιγμη, διψαγε για χείλη. "Δίψα να μην σε τρώει αλλο", και σου ´δωσα τα χείλη, κι αστραπή που εβροντηξε, ορμή και πάθος βγηκε. Χορτάρι άπλωσε η γης, κρεβατι στην Ελπιδα, εσυ κι ´γώ ενα γενήκαμε και ξεπροβαλε το αστερι. Οδηγός αυτο, τα βήματα σου να πορεύεται, σαν ανασα ξαμολυμενη, αφημενη να πλανάται στην καμαρή σου κατω απο τα σεντόνια που μοσχομυριζουν την ιδρωμενη σου ανάσα, για να ζεις τις χαμένες σου ελπιδες ....
Δημοσίευση σχολίου